SHAHRAM-BAZLI : و گاه خیالی زرد و تاسف بار،

mohammadreza_mir : «می‌گن اگه چوپان نباشه گوسفندا تلف می‌شن. یا گم می‌شن یا گرگ بهشون می‌زنه یا از گرسنگی می‌میرن؛ چون مغز ندارن. هرکسی که مغز نداره به چوپان احتیاج داره. یه چوپان دلسوز. چوپان حکم پدر گوسفندا رو داره. آدم بدون پدر هیچ چی نیست. این چوپونه. ما همه گوسفندهاشیم. اون به ما می‌گه کی بریم، کجا بریم، چی‌کار کنیم، کی بشینیم، کی پاشیم، کی بمیریم.»

sara_j : عصر پاییزی بی‌خودی بود. راستش دل و دماغ هیچ کاری را نداشتم. تلویزیون را روشن کردم و زدم روی آی‌فیلم. طبق معمول همیشه داشت سریالی قدیمی نمایش می‌داد. دبیرستان خضرا! می‌خواستم زود عوض کنم اما بعد گفتم بگذارببینم بازیگرها قدیم‌ها چه شکلی بوده‌اند، کمی بخندم. خلاصه نشستم پای این سریال قدیمی. مسلما پوشش‌ها از آن زمان خیلی فرق کرده بود. دیگر کسی مانتوی اُپل دار تا پشت پا نمی‌پوشید و دبیرستانی‌هایمان دیگر آن دخترهای ابرو پاچه بزیِ معصوم نبودند. اما جدا از پوشش و مسائل ظاهری چیزهای دیگری نیز عوض شده بودند. و آن اخلاق و ارزش‌های مردم بود. آن زمان‌ها به راحتی درباره هر چیزی حرف نمی‌زدند. این‌قدر راحت سر هر مشکلی به هم نمی‌ریختند. مردم با آرامش سعی می‌کردند مشکلات شان را حل کنند و روحیه کمک به همدیگر در فیلم‌ها وجود داشت. مردم به فکر هم بودند. اما الان... سریال‌هایمان پر شده از آدم‌های عصبانی و شتابزده و خیانتکار. قهرمان سریال‌مان دیگر آن آدم صبور و مهربانی نیست که به مشکلات دیگران گوش بدهد و سعی کند کمک شان کند. قهرمان آن کسی است که بهتر بتواند بقیه را زیر پایش له کند. آن کسی که بتواند بیشتر صدایش را بالا ببرد. حتی داوران جشنواره هم دیگر آن داورهای قدیم نیستند. سیمرغ را به آن بازیگری می‌دهند که فحش‌های آبدارتری در سریال داده و بهتر عصبانی شده باشد.

حسين‌ شادمهر : كل تعطیلات را در خانه‌ام در سفرهای اروپا نیستم

گزینه جیم : از جمله کارهایی که انجام دادنش همیشه حالم را خوب می‌کند دور ریختن است. کشوها را باز می‌کنی، چنگ می‌زنی به خرده ریزهای قدیمی، چند لحظه‌ای تماشایشان می‌کنی و می‌بینی این همه وقت، این همه سال بی‌دلیل به اسارت گرفتی‌شان. فندکی که روشن نمی‌شود، ساعتی که خودش را بازنشست کرده و عقربه‌هایش دیگر نمی‌چرخد، عکس‌های رادیولوژی‌ای که دیگر قرار نیست کسی به تماشایشان بنشیند، کارت ویزیت غریبه‌ها، رژ لب‌های به ته رسیده‌ی سالخورده‌ای که کمرشان به زور می‌چرخد، گوشواره‌های یک لنگه، اسباب بازی‌های آسیب دیده، عکس‌های پرسنلی باستانی، کرم‌های فاسد، سی‌دی‌های خش‌دار، یادگاری‌های کوچکی که هیچ وقت به دست صاحب اصلی‌شان نرسیده، پاکت‌های پاره پوره، شیشه‌های عطرِ خالی و تشنه، کیف‌ پول‌های بی‌پول، زنجیرهای پر گره، داروهای تاریخ مصرف گذشته، پیچ‌های یتیمی که خدا می‌داند یک روز چه چیزی را سفت می‌کرده‌اند.