همیشه از گفتن خبرهای تلخ فراری بوده‌ام، حتی دوست ندارم خبرهای تلخی را هم که شاید برای شنونده مهم نباشد بازگو کنم چه برسد به خبری که ممکن است کسی را جان به لب کند. کاش می‌شد برای نگفتن خبر بد دروغ گفت و عذاب وجدان نگرفت. صبحِ شبی که دست مسئولان روی دکمه رفع فیلتر تلگرام رفت، تبدیل به یکی از تلخ‌ترین روزهای تاریخ شد. نمی‌دانم چطور به همین راحتی دست ادمین سایت‌ها و کانال‌های خبری روی گزینه ارسال خبر می‌رود. «فوران آتش در نفش‌کش دوباره از سر گرفته شد»، انگار نه انگار که این خبر آتش به جان عزیزان محبوس شده در کشتی می‌اندازد، «کشتی سانچی در حال غرق شدن است»، انگار نه انگار که این خبر آن‌ها را در خاطرات‌شان غرق می‌کند، «شدت سوختگی از پیکر دو خدمه نفت‌کش تنها استخوان به جا گذاشت»، انگار نه انگار که این خبر جگر مادران، همسرا‌ن‌ و فرزندان‌شان را آتش می‌زند، «فوت همه خدمه نفت‌کش ایرانی تایید شد»، انگار نه انگار که این خبر امید را دل تمام ایران می‌کشد، «کشتی سانچی به طور کامل غرق شد»، انگار نه انگار که بغض این خبر ما را هم خفه می‌کند، «امکان خارج کردن اجساد دریانوردان سانچی وجود ندارد»، انگار نه انگار که دل‌های بازماندگان تا آخر عمر به اعماق دریا سفر می‌کند و خیال می‌کنند روزی آن‌ها را برمی‌گردانند. اصلا انگار نه انگار خانواده‌هایی با چشمان منتظر و غرق شده در اشک دارند این اخبار را پیگیری می‌کنند. کاش تلگرام برای اخبار «سانچی» فیلتر می‌شد، کاش اخبار لحظه به لحظه‌اش با هر کلمه یک سال از عمر خانواده‌هایشان را کم نمی‌کرد. کاش می‌شد برای نگفتن خبر بد دروغ گفت و عذاب وجدان نگرفت. کاش می‌شد این‌گونه تیتر زد: «سانچی به یک ماموریت طولانی مدت رفته است»، «بهشت آخرین مقصد سانچی بود» و...