فارغ التحصیل شدم. من در رشته مهندسی شهرسازی از دانشگاه فردوسی مشهد مدرک گرفتم. آی داد! آی هوار! ای شغل‌های همه‌جا! بیایید. بیایید.  

الان که این مطلب را می‌نویسم مدرکم را گذاشته‌ام در کوزه، یک نسخه‌اش را هم داده‌ام به پدرم تا بکوبد به دیوار خانه‌مان تا با دلیل و مدرک مرا «خانم مهندس» صدا کند اما فکرم می‌رود روی همه روزهایی که در دبستان به جای این‌که بچگی کنم، طناب بزنم، یک‌قل دو‌قل بازی کنم تمام زنگ‌های تفریح کتاب‌به‌دست بودم تا امتحان ساعت بعد را بخوانم و پنجم دبستان به جای آن‌که در مدرسه حس بزرگی کنم و لذت ببرم تمام ساعت‌ها پشت میزهایی برای رفتن به تیزهوشان تست زدم. یادم می‌آید از روزهای دبیرستان و امتحان نهایی و کنکور که چه سد بزرگی بود! انگار قرار بود کوه خرد کنم و همه فامیل و آشنا، بزرگ و کوچک مدام تراز کانون مرا می‌پرسیدند. انگار اگر من رتبه خوب کنکور شوم به کل فامیل ما مدال هوش اعطا می‌شود. 

یادم از روزهایی می‌آید که به جای کلاس ورزش توی یک چهاردیواری حبس بودم و تا می‌آمدم بیرون از اتاق نفس بکشم کسی بود که بگوید: تو کنکوری هستی! وقت نداری. 

وقت نداشتم. واقعا وقت نداشتم. با لذت می‌خواندم. تمام کتاب‌ها را می‌جویدم و یادم است روی هر چهار دیوار نوشته بودم: پیش به سوی آینده روشن. 

آینده چه بود؟ اکنون دارم آینده را زندگی می‌کنم. آینده، فضای شغلی اشباع شده است. آینده، این شرکت‌هایی است که توقع کار زیاد و پول کم دارند. آینده، کاری است که نه بیمه می‌دهد، نه پول کافی و نه حتی هیچ تضمینی برای اینکه تا یک سال بی‌دردسر در یک شغل ثابت بمانی! 

آینده این‌گونه است. نه فقط برای من، برای آن فامیل‌مان که ارشد شیمی دارد و آن یکی دیگر که ارشد برق دارد و آن دیگری که دارد دکتری می‌خواند. آینده برای همه ما شغلی است که به آن روشنی که تصور می‌کردیم نیست. آینده برای ما راضی‌کننده نبود.

من از مطالعه کتاب‌های فیزیک و زیست و شیمی ناراحت نیستم. من از روزهایی ناراحتم که در دبستان حسرت دویدن را به دل خودم گذاشتم و الان فکر می‌کنم اگر روزی فرزندی داشته باشم به او می‌گویم: هیچ نمره‌ای مهم نیست. هیچ نمره‌ای. بخوان. لذت ببر. خواستی تمام زنگ تفریح‌ها را بدو. زمین بخور. بلند شو. دوست پیدا کن و شاد باش. نمره بیست دبستان و راهنمایی هیچ ربطی به آینده روشن ندارد.