شنیدنش راحت است که یک تیم 52 سال آزگار تا چند قدمی المپیک برود اما نتواند مجوز ورود به بازی‌های المپیک را کسب کند. با این حال، تیم‌ملی والیبال کشورمان با بازیکنانی غیرتمند، بالاخره و بعد از 52 سال از زمان قرار گرفتن و راهیابی والیبال به المپیک، نتیجه تلاش‌هایش به بار نشست و موفق شد در سال جاری، با کسب سهمیه المپیک 2016 ریو، ویترین افتخاراتش را کامل‌تر کند.

12 سال صبر!

از سال 2004 که برای اولین بار در مسابقات گزینشی بازی‌های المپیک شرکت کردیم تا امروز که موفق به صعود به المپیک شدیم، راه سختی پیموده شد. در سال‌های 2004، 2008 و 2012 تیم‌ملی والیبال کشورمان با بد شانسی‌های عجیب و غریب که اصلی‌ترین دلیش، نداشتن تجربه کافی بازیکنان بود، به المپیک صعود نمی‌کرد. به طور مثال در سال 2004 تیم ملی در جدول رده‌بندی با کانادا از حیث امتیاز و تعداد برد برابر شد و با 18 هزارم اختلاف معدل ست پایین‌تر نسبت به این تیم در رده پنجم قرار گرفت و به المپیک نرفت! همچنین در سال 2012 زیر نظر ولاسکو، خیلی از کارشناسان، تیم‌ملی را صعود کرده به المپیک می‌دانستند که تنها با اختلاف یک امتیازی از استرالیا از صعود بازماند. با این حال، نتیجه همه این 12 سال تلاش و باخت، یک دستاورد مهم به نام تجربه بوده است. بنابراین نباید فراموش کرد که این صعود ثمره تلاش‌های حسین معدنی‌ها و ولاسکوها و ... بوده است که البته لوزانو هم در مصاحبه‌ای به این مهم اشاره کرده است.

ریسکی که نتیجه داد

هرچند گرفتن تیم از کواچ ریسک بود و لوزانو تنها 2 ماه فرصت داشت تا بازیکنان تیم‌ملی ایران را بشناسد و به ارنج اصلی خودش دست یابد اما خیلی زود و به کمک اردوها و بازی‌های تدارکاتی در مقابل تیم‌های قدرتمند فرانسه، چین و لهستان به پیش نیازهای صعود به المپیک دست یافت. او در این دوره از مسابقات مقدماتی المپیک ریو، تنها در مقابل فرانسه شکست خورد تا از همین حالا، چوب و خط‌هایش را برای المپیک هم کشیده باشد و به دنیا اعلام کند که تیم‌ملی والیبال ایران در المپیک دست بسته نخواهد بود.

آیا المپیک به کام‌مان شیرین می‌شود؟!

برای بازی‌های المپیک با تیم‌های روسیه، لهستان، آرژانتین، کوبا و مصر هم‌گروه شدیم و حتما این گروه از گروه برزیل، آمریکا، ایتالیا، فرانسه، کانادا و مکزیک، راحت‌تر است. هرچند صعود به المپیک بسیار خوشحال کننده است اما به نظر می‌رسد دیگر بس است و باید از حالا برای رویارویی با این تیم‌ها آماده شویم. تیم‌های قدرتمندی که هرچند با توجه به شناختی که از تیم‌ملی مان داریم و پتانسیل بالای بازیکنان‌مان، شکست‌شان دور از ذهن نیست اما نباید فراموش کرد که همه تیم‌ها برای درخشش در المپیک برنامه دارند و تیم ما هم ضعف‌هایی دارد که باید هرچه زودتر آن‌ها را برطرف کند. از مهم‌ترین این ضعف‌ها که سال‌هاست با آن دست و پنجه نرم می کنیم، سرویس است. امروز رکن اصلی در والیبال مدرن جهان، سرویس است اما تیم‌ملی ایران هنوز در سرویس نقاط ضعفی دارد که قابل کتمان نیست. واضح است که سرویس خوب یک تیم به توپ‌گیری ضعیف تیم مقابل و به هم ریختن نظام آن ختم می‌شود و در واقع سرویس خوب نوعی حمله است. نکته دیگر، مشکل قابل توجه در دریافت‌های اول است به خصوص زمانی که تیم‌های مقابل از سرویس‌های پرشی-موجی استفاده می‌کنند. از تقویت وضعیت روحی-روانی بازیکنان هم نمی‌توان گذشت چون بارها و در همین دوره از مسابقات شاهد اشتباهات فردی بازیکنان به خاطر فشار روانی بازی‌ها بودیم. نکته آخر هم این‌که میانگین سنی بازیکنان تیم‌ملی رو به افزایش است و اگر از همین حالا به فکر جوان‌گرایی نیفتیم، شاید 52 سال دیگر باید صبر کنیم تا چنین تیم آماده‌ای داشته باشیم و راهی المپیک شویم. فراموش نکنیم بلندقامتان والیبال کشورمان قبل از المپیک، پنج‌شنبه هفته آینده باید کار خود را در لیگ جهانی والیبال دنبال کنند که از جهات مختلف اهمیت زیادی دارد. با این حال، امید می‌رود با توجه به روند رو به رشد تیم ‌ملی، این مشکلات تا قبل از شروع لیگ جهانی و به خصوص در المپیک ترمیم شده تا شاهد درخشش بلند قامت ایرانی در ریو باشیم.