- خوبی دنیای جدید اینه که آدمای تنها شبیه آدمای تنها نیستند.

- بدی دنیای قدیم هم این بود که آدما تنها بودند، اما خبر نداشتن که تنهان. تو هیاهوی رفت و آمد و شب چره، عمرشون برای دیگران تلف می‌شد.

سریال یادآوری/ حجت قاسم‌زاده اصل

من دوستی دارم که نویسنده‌ای‌ست بسیار موفق. در اوایل کارش فیلمنامه‌ای نوشت که از نظر من افتضاح بود و من همین را به او گفتم. البته گفتنش آسان نبود. چون او یک سال را صرف نوشتن آن کرده بود. اما آنچه من می‌گفتم حقیقت داشت. حالا وقتی من به او می‌گویم از فلان نوشته‌اش خوشم آمده و دوستش دارم، او می‌داند که من واقعا از آن خوشم آمده... من مطمئنم افرادی در زندگی او هستند که این حرف را درباره آن‌ها نمی‌تواند بگوید و نمی‌تواند مطمئن باشد که آن‌ها راستش را به او می‌گویند. چرا من یکی از آن‌ها باشم؟ 

دروغ/ اراده‌ی آزاد، نوشته‌ی سام هریس، ترجمه‌ی خشایار دیهیمی

صدا کن مرا 

صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است 

که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید

در ابعاد این عصر خاموش 

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه 

تنهاترم...

سهراب سپهری/ 1307-1359

ما را ز شوق یار به غیر التفات نیست 

پروای جان خویش و سر کاینات نیست

از پیش یار اگر نفسی دور می‌شوم 

هر دم که می‌زنم ز حساب حیات نیست

در عاشقی خموشی و در هجر صابری

این خود حکایتی است که در ممکنات نیست

عبید زاکانی/ 701-772

چه شود به چهره زرد من نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

ز تو گر تفقد و گر ستم، بود آن عنایت و این کرم

همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین

همه غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی

هاتف اصفهانی/ 1198 درگذشت

شاخه را محکم گرفتن این زمان بی‌فایده است 

برگ می‌ریزد، ستیزش با خزان بی‌فایده است

بال وقتی بشکند از کوچ هم باید گذشت 

در دل توفان که باشی بادبان بی‌فایده است 

تیر از جایی که فکرش را نمی‌کردم رسید

دوری از آن دلبر ابرو کمان بی‌فایده است

کاظم بهمنی/1364

آخرین پرنده را هم 

رها کرده‌ام...

اما هنوز غمگینم 

چیزی 

در این قفس خالی هست 

که آزاد نمی‌شود... 

گروس عبدالملکیان /1359

مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا

چون شدم صید تو برگیر و نگهدار مرا

اگرم زار کشی، میکش و بیزار مشو

زاریم بین و ازین بیش میازار مرا 

چون در افتاده‌ام از پای و ندارم سر خویش 

دست من گیر و دل خسته به دست آر مرا 

خواجوی کرمانی/ 689-752

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست 

کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست 

گلگشت چمن با دل آسوده توان کرد 

آزرده دلان را سر گلگشت چمن نیست 

از آتش سودای تو و خار جفایت 

آن کیست که با داغ نو و ریش کهن نیست

وحشی بافقی/ 911-961

چونان صاعقه‌ای بر من فرود آمدی

و دو نیمم کردی

نیمی که دوستت می‌دارد 

و نیمی دیگر که رنج می‌برد 

به خاطر نیمه‌ای که دوستت دارد...

غاده السمان/ 1942