واكنش‌هاي متفاوتی می‌توانستیم داشته باشیم، می‌توانستیم سکوت کنیم و مانند بسیاری دیگر چشم بر این حقیقت ببندیم و یا می‌توانستیم اوضاع را خوب و آرام و تحت کنترل جلوه دهیم! 

اما حرف زدیم و نوشتیم. اصولا تا وقتی کسی بحثی را در این باره آغاز نکرده باشد، صدای احد الناسی بلند نمی‌شود ولی همین که یک رسانه در این باره صحبت کند، داد عزیزان مسئول و دایه‌های مهربان‌تر از مادر بلند می‌شود که: «ای داد و ای بیداد! نگویید و ننویسید که این‌ گزارش‌ها بد آموزی دارد و چشم و گوش بچه‌ها را باز می‌کند» غافل از این که چشم و گوش خودشان بسته است و آن‌هایی که قرار است با خواندن این قبیل گزارش‌ها در منجلابی سخت گرفتار شوند، مدت‌هاست که قدم در این راه گذاشته‌اند! 

شبکه‌های اجتماعی داخلی که به «فیس‌بوک های ایرانی» مشهورند در حالی آزادانه فعالیت می‌کنند که شبکه‌های اجتماعی جهانی که حتی بسیاری از چهره‌های مطرح سیاسی، ورزشی، هنری و علمی در آن شخصاً یا با واسطه عضویت دارند، فیلتر است! قصد دفاع از این شبکه‌های اجتماعی را نداریم ولی در یک مقایسه سطحی می‌توان گفت حداقل در این سایت ها بیشتر کاربران مشخصات حقیقی خود را حفظ کرده‌اند درست برخلاف این‌که اکثر قریب به اتفاق کاربران شبکه‌های اجتماعی داخلی با هویت جعلی فعالیت می‌کنند! و از این ناشناس بودن استفاده می‌کنند تا سرپوشی بگذارند  بر ضعف‌ها، کمبودها و خلاءهای عاطفی خود.