صمیمانه امیدوارم پنجشنبه آرامی را سپری کنید و در صحت و سلامت این هفته را هم به پایان ببرید. می‌دانم در صحت و سلامت ماندن کار سختی است اما شما نهایت سعی خودتان را بکنید و خیلی مواظب خودتان باشید، به اتفاقات بد هم فکر نکنید و اجازه دهید همراه مسئولان از همان غافلگیری بعدش لذت ببریم.

اما قطعا بزرگ‌ترین و مهم‌ترین خبر این هفته سقوط تاثرانگیز هواپیمای تهران-یاسوج بود که منجر به مرگ 65 هموطن عزیزمان شد. ضمن آرزوی شادی روح و آمرزش برای این عزیزان، باید قبول کنیم که این روزها در کشورمان برای مردن دشواری وجود ندارد طوری که حوادث هر روز درباره ما می‌گویند: «نمی‌دونم کی هستی و کجا هستی ولی هر جا باشی گیرت میارم و در آغوش می‌گیرمت». 

یعنی شما چه بزنی به جاده، چه دریا، چه آسمان، چه بروی زیر زمین باز سیل حوادث انتظار شما را می‌کشند. حتی اگر یک گوشه بنشینی ماستت را بخوری هم باز توی ماست یک چیزی ریخته‌اند که شما را دچار سانحه می‌کند. اصلا دیده شده شخصی پایش را گذاشته بوده توی تشت و داشته با شیر گرم و گلبرگ و نمک دریایی آخر هفته‌ای کولاکی را سپری می‌کرده که یک عدد لارو کوسه بین نمک دریایی‌ها بوده، آمده انگشت کوچک شخص مورد نظر را خورده! (می‌دانم این داستان را تخیلی می‌دانید و باور نکردید، ولی آگاه باشید که خیلی‌ها اولش به ژول ورن هم می‌خندیدند ولی بسیاری از تخیلات او اکنون واقعیت است). 

اما روزنامه کیهان که کلا هر چیزی اتفاق بیفتد می‌گوید همان است که من می‌گویم و دیدین من گفتم، پس از سانحه هوایی اخیر هم در مطلبی نوشته چون در ده سال اخیر حدودا 500 کشته هوایی بیشتر نداشتیم پس خرید هواپیما اولویت ندارد. خب همان‌طور که می‌بینید بعضی از این عزیزان تا ما مثل یوزپلنگ به زیر پانصد تا نرسیم خیلی جان ما برای‌شان اولویت ندارد. جالب است این روزنامه پس از مقایسه کشته‌های زمینی و هوایی در زمان آقای احمدی‌نژاد به این نتیجه رسیده است. البته طبیعی است که اصلا آن زمان اصل زنده ماندن هم خیلی اولویت نداشت.

خب ما الان سئوال‌مان این است که هواپیما وارد نکنیم دقیقا با چی جابه‌جا شویم؟ با همین هواپیماهای فرسوده باقی‌مانده روی عمرمان پنجاه پنجاه حساب کنیم یا سرمایه گذاری کنیم خودروسازان داخلی در کنار اینکه از هر چیزی یک وانت درمی‌آورند، یک هواپیما هم از توی خودروهایشان درآورند؟ یعنی این جور که من می‌بینم عزیزانی که می‌گویند اولویت ندارد توی ذهن‌شان این است که در همین داخل، از نیسان آبی یک هواپیما درآوریم و بفرستیم هوا. آن جوری دیگر تعداد سانحه‌های هوایی به زمینی نزدیک می‌شود و شاید رفتیم توی اولویت.

در پایان باز توصیه می‌کنم تا هفته بعد دست به هیچ چیز نزنید (ماشین لباسشویی اشکالی ندارد چون حیاتی است)، در را روی هیچ‌کس باز نکنید، از غریبه‌ها خوراکی نگیرید، به صورت مسئولان لبخند بزنید و کلا طول عمر را نادیده بگیرید و بیشتر روی عرض زندگی‌تان سرمایه گذاری کنید.