بی آن‌که بدانی برایت گوشواره‌ای می‌سازم هر شب، از الماس‌هایی که در دعاهایم آهسته آهسته ستاره می‌شوند.

شب روبان عکس‌هایت شد دیوارهای شهر تکان خورد و زمین زیر پایم لرزید.

 آه ای برادرترینم! صاعقه‌ای زانوانم را سوزاند، صخره‌های نمک بر شانه‌هایم فرود آمد و مهره‌هایم در هم شکست.

آه ای برادرترینم! هرگز نخواه در آتش صبور بمانم، ابرهای سیاه شهر را به طوفان سپرده‌اند و نفس‌های کوچه به شماره افتاده است، چه خونی در چشم‌های سیاه پوش خانه شتک می‌زند؟!

هرگز از من صبوری نخواه هرگز ...