آسمان مانند پرده‌ای آبی بر روی دشت کشیده شده. در دوردست‌ها دشت سرخ لاله‌ها چشم را نوازش می‌دهد. علف‌ها همراه با نسیم تکان می‌خورند و شاپرک‌ها داستان زندگی خورشید را به زبان بهاری برای گل‌های شقایق تعریف می‌کنند.

در آن طرف دشت درختان سرسبز، سر به آسمان کشیده‌اند و می‌خواهند شاخه‌های تنومندشان را به همه نشان دهند و میوه‌های نو رسیده خندان و خوشحال برشاخه‌ها تاب بازی می‌کنند. رنگ موسیقی نسیم در دشت پیچیده است. گل‌های آفتاب گردان که هم نام آفتاب هستند، رو به خورشید کرده و لبخند می‌زنند. خورشید پرتوهای گرم و نورانی‌اش را با مهربانی برسر همه زیبایی‌ها می‌پاشد.

دشت به زیبایی بهشت و به صمیمیت آفتاب است. دشت آرام است. آرام‌تر از هر چه که آرام است. اما ناگهان، باد خبر نابودی یک ستاره دیگر را می‌آورد. آسمان اخم‌هایش در هم رفته و می‌گرید و پس از مدتی باران ریز و ملایمی بر سر این دشت زیبا می‌ریزد و زمین با خوشحالی میزبانی از آن‌ها را می‌پذیرد. شاپرک‌ها با آمدن قطرات آب به زیر قارچ‌های آنمیتا پناه می‌برند و رنگین کمان پلی از زمین به سوی نیکان آسمان می‌کشد.