توده ابر و این توشه خالی ز ترنم 

اندکی خار، کمی گل 

و بلندا تاکی، که پر است از احساس

خوشه تنهایی، ذهن درگیر خیال

آفتاب بی‌مهر،

سردی دستانم، که به دامان همین جام

که پر شد ز می قرب وجود

چنگ انداخته‌اند .

کاش پر بودم از آن آدمک نقاشی

در کنار سبزه، خانه‌ای ییلاقی

در فراسوی خیال.

یا کویری بودم، بی‌نیاز از باران !

به خدا آسان نیست 

نقطه مرزی انسان و کبوتر باشی.