تنها ميان جمع

آن‌که آيد ز دست دل به امان

و آن‌که آيد ز دست جان به ستوه

گاه، سر مي‌نهد به سينه دشت

گاه، رو مي‌کند به دامن کوه

تا زند در پناه تنهائ ،

دست در دامن شکيبایي

غافل از اين بود که تنهايي،

سر نهادن به کوه و صحرا نيست

با طبيعت نشستنش هوس است !

چون نکو بنگرند تنها نيست

اي دل من بسان شمع بسوز !

باز، «تنها ميان جمع» بسوز !