قبلن‌ها به هر کسی رو نمی‌دادم و با قیافه هر کسی حال نمی‌کردم و تقریبا از روی قیافه طرف می‌فهمیدم که بی شخصیت است و نباید فراتر از سلام علیک با او دوستی کرد.

یک روز بعد از نماز جماعت که قرآن خوانده می‌شد دیدم لای قرآن یک حدیث بود که مضمونش این بود: «خدا آدم‌هایی که با غرور روی زمین راه میروند را دوست ندارد» بعد از خواندن این حدیث تصمیم گرفتم به هر کسی رو بدهم و با گشاده‌رویی به همه برخورد کنم.

ولی متأسفانه چند روز پیش و الان دوباره نتیجه‌اش را دیدم و پشیمان شدم! دیدم این رفیقان نارفیقند گفتمت هشیار باش! حالا این وسط مانده‌ام که مشکل از کجا بود، از نارفیقان یا از برداشت اشتباه من از حدیث؟