همه به یک وضع بی‌اعصابی رسیدند، که تا یک بحث ساده پیش میاد،کاسه کوزه‌شان را جمع می‌کنند می‌روند توی لاکشان، تا ابد الدهر بیرون نمی‌آیند. مثل انیمیشن مری و مکس که مری می‌نشست رو لبه صندلی، دستش را میگذاشت لای دندان‌هایش، تاب می‌خورد؛ می‌شینند در لاکشان.

انگار نه انگار ما همان‌هایی هستیم که تا 10، 15 سال پیش با همسن‌های‌مان دعوا می‌کردیم، پشت مبل قایم می‌شدیم، دمپایی نشانه می‌گرفتیم سمت هم، پرتاب کات‌دار می‌کردیم که حتما بخورد بهش، بعد هم می‌دویدیم می‌رفتیم در حیاط با همان آدم دوچرخه سواری می‌کردیم.