تا قلم در دست من خشکید، کاغذ باز گفت: 

من که اشعارم همه ناکام می‌ماند ، خدا! 

من که این آیینه دل را باز کردم سوی تو 

پس چرا این واژه‌ها هی درد می‌سازد ، خدا؟

من که تا پای ازل هی سوزن غم خورده‌ام 

پس چرا سهمم نشد گاهی لب خندان، خدا؟ 

تا توانست این قلم هی درد و دل‌ها را نوشت

پس چرا من زخم خوردم بر دل گریان، خدا؟

آدمی در ذهن خود هی غصه می‌سازد ولی 

آخرت من می‌خورم جان دل بی‌جان، خدا 

شعر می‌گوید همین آدم برای قلب خود 

عاقبت یک‌ دفعه شد من هم لب گویان، خدا؟