چشم از سپهر برنمی‌دارم
تا که شاید ببینمت، شاید!
این کبوتر اگر که جَلدِ من است
سوی این آشیانه بازآید
مرغ بی‌بال و بی‌سر سرخوش
پر بزن بیا به سمت زمین
بام این آشیانه دام من است
روی بام یا که شانه‌ام بنشین
این زبان لال! جای تو
بخت گر مَمات بنشاند
دم مرگم تو شاهدم باشی
حاکم اما که قاتلت خواند
این جماعت به این تقاضایم
التماسی بی‌امید می‌گویند
و تو را همچو دشمنم بینند
«مُرده‌ام» را شهید می‌گویند
خانه‌ی تو گرچه آن بالاست
چند روزی مرا تو مهمان شو
یا تو خسته می‌شوی از من
یا من دل نمی‌کنم از تو
خسته‌ام از نیامدن‌هایت
مُرده‌ام از زخم‌های زبان
دلخوشم کن به آمدن لطفا
آمدی هم، عاشقانه بمان!
عشق؛ حرفش که باز آمد!
مردم آزارِ همیشگی آمد
هر چه گفتم از این به بعد نشنو
عشق، استتار هرزگی آمد!
برچسب ها
درباره نویسنده
نظرات کاربران
خیلی خوبه :) لایکــ =)
ممنون :)
آفرین به علی عمادی گل، پس از مدت ها شعرهات رو فرستادی، بسی لذت بردیم
سپاس از شما جناب نادری، ما جزو سرقفلی جیم شدیم جایی نمیریم 😂
"عشق؛ حرفش که باز آمد! / مردم آزارِ همیشگی آمد / هر چه گفتم از این به بعد نشنو / عشق، استتار هرزگی آمد!" این تیکه خیلی مفهوم داشت! به نظر شما واقعا عشق استتار هرزگیه؟
ممنونم، حداقلش اینه که من نشونی دیگه ای واسش پیدا نکردم، اگه بخوام به یکی مسیرشو نشون بدم این سرراست ترین ادرسشه :)
پربازدیدتریـــن ها
در باب تفاوت های والدین
فن بیان پدر و مادرها
٩٧/١١/٢٤
اینجا همه بیدارند
بیمارستان
٩٧/١١/٢٥
باور کنید این حرف‌ها شعار نیست!
و عمری که می گذرد
٩٧/١١/٢٤
شعری سروده خودم
مثبت اندیشی / طنز
٩٧/١١/٢٥
باور نمی‌کنم خودم را
تضاد
٩٧/١١/٢٤
شطرنجی بدون شاه
ماجراهای ویلیام هوک، کارآگاه خصوصی/ قسمت اول
٩٧/١١/٢٩
در باب ریشه‌های موفقیت
ماهی در حوضِ قالی
٩٧/١١/٢٩