این هفته هم مانند هفته‌های گذشته راهی مشهد شدیم (بابت چه چیزی یا چه کسی‌اش بماند) و مثل همیشه که با پیشنهاد رفتن به شهر کتاب مواجه می‌شدیم و هر بار من بودم که مخالفت می‌کردم (خسیس نیستم ولی محاسبه‌گرم و می‌دانم که در مشهد، بیرون رفتن از خانه، مساوی است با خرج کردن‌های متوالی) اما این بار راهی شهر کتاب شدیم و...

وارد که شدیم به خیال اینکه در سیصد و شصت و پنج روز سال تخفیف سی درصدی استوار است هر کدام‌مان به یک قفسه هجوم بردیم.

اولین خریدم این بود: «خردل خر است»، ۶ هزار تومان. اسمش که خوب نبود ولی هم مطالب داخلش کوتاه و ساده است و هم قیمتش مناسب، مخصوصا با تخفیف سی درصدی که می‌شود چهار هزار تومان.

به طبقه دوم که می‌روم بعد از عبور از قفسه‌ی «علوم ترسناک» که مخصوص علوم دوره‌ی ابتدایی است مرا به سمت قسمت لوازم تحریری می‌برد که من مداد فشاری می‌خواهم و باید بخری.

تنوعشان زیاد است از هزار تومان گرفته تا چهار هزار تومان، از صورتی گرفته تا آبی و بنفش و سیاه. به یکی از آنها اشاره می‌کند، قیافه که ندارد ولی رویش زده ده هزار ریال، از آنجایی که هیچ ارزانی‌ای بی‌حکمت نیست مخالفت می‌کنم ولی بالاخره مجابم می‌کند که یکی بردارد.

بعد از دو سه خرید دیگر پای صندوق می‌روم. مبلغ کل چهل هزار تومان. سرم سوت می‌کشد، دو سه قلم جنس چهل هزار تومان!

به خانه که بر می‌گردیم فاکتور خرید را چک می‌کنم، همه چیز سر جای خودش است الا یک چیز؛ مداد فشاری صدهزار ریال! یادم هست که در شهر کتاب تک تک صفرهایش را شمرده بودم، چهار تا بود و نتیجتاً می‌شد هزار تومان.

به ستون تخفیف‌ها هم نگاهی انداختم که ببینم چقدر تخفیف شامل حال‌مان شده ولی به غیر از صفر چیز دیگری نبود، «خودم کردم که لعنت بر خودم باد» را برای اینجور موقع‌ها است، سی درصد تخفیف هفته‌های پیش را قبول نکردم و روزی به آنجا رفتم که یک ریال هم تخفیف نداشت.

اما از یک چیز راضی بودم و آن هم تنها غنیمت جنگی من از این کارزار بود که خریدم: « خردل خر است»