ما نه جاده داشتیم و نه تلفن، فضل‌ا... هم بیکار بود. برای‌مان جاده کشیدند و تلفن. فضل‌ا... هم شد مسئول مخابرات. یک روز از پشت تلفن به پدرم گفتم کتاب بیاورد پدرم کفش آورد! سیم‌ها حرف‌های‌مان را دزدیده بودند.

چند سال بعد برای‌مان تلفن خانگی وصل کردند، سیم تلفن ما از توی درختان بلوط رد می‌شد و همیشه خدا تلفن‌مان خراب بود و فضل‌ا... هم همیشه خدا سرکار بود.

من را برای درس خواندن به شهر فرستادند، از هم دور شدیم. دلمان تنگ شد. بعد گفتیم: الو.  تلفنمان خش خش می‌کرد، سیم‌ها دلتنگی‌های‌مان را دزدیده بودند. بلوط‌ها عاشق شده بودند، یک روز بارانی همدیگر را بغل کردند، تلفن‌مان قطع شد. جاده‌مان را خراب کردند تا درستش کنند.

حالا ما نه جاده‌ای داریم و نه تلفن. فضل‌ا... هم بیکار است .