دوستت دارم

و این آغاز خوبی برای یک شعر نیست

وقتی دستم را همین ابتدا برایت رو می‌کند

و حالا هر چه جلوتر بروم

کلمات بیشتر به لکنت می‌افتند

دوستت دارم

و این یعنی گلوله مرا نمی‌کشد

مگر تو شلیکش کرده باشی

یعنی شبی که خوابت را نبینم کابوس دیده‌ام

یعنی دست تو که نباشد

نمی‌دانم با دستانم چه کنم.

کنارت که می‌نشینم

گله‌ای از اسب‌ها در قلبم رم می‌کنند

مردی در سینه‌ام سیگار می‌کشد

و مرا به نفس نفس می‌اندازد

کنارت که می‌نشینم

در من کودکی ست

که آرزو دارد دستت را بگیرد

و من

با وجود همه این‌ها

باید مقابلت طبیعی باشم.

حق می‌دهی که دلتنگت باشم

وقتی بدانی شانزده ساعت برای فکر کردن به تو زمان کمی ست

و هشت ساعت برای دیدن خوابت

دوستت دارم

و این پایان خوبی برای یک شعر نیست

وقتی بعد از همه این حرف‌ها

هنوز روبرویم نشسته‌ای و

چیزی نگفته ای

(سپید؛ سروده احسان نوکندی)