یک چله حرف تپق میزند مرا چرا 

کم گوش می‌کنی و نمی‌پرسی از کجا 

این دل پر است و دمی دم نمی‌زند

آن ‌های و هوی حجیم بجا مانده را 

می‌بینی و سکوتت عجیب نیست 

اخر فکر می‌کنی شنیده‌ای این قصه را 

قلبم درون دهن‌ام لال شد بگو 

تقصیر دلم چیست در این ماجرا 

وحشی‌تر از وحشی بافقی مانده‌ام به پای حرف 

تا بشکنم ز سکوت مدامت بهانه را 

هم تیر می‌پراکنی‌ام به قصد صید 

هم راه کج کرده ول می‌کنی تو "لاشه" را ...

یک عمر حسرت روی‌ات مرا بس است 

این جمعه بیا و تمام کن قائله را