در تعریف هر واژه می‌شود از راه‌های مختلف استفاده کرد، فارغ از تعاریف لغوی و مقایسه‌ای، تعریف تشبیهی روش مورد علاقه من است. یافتن شبیه‌ترین و ملموس‌ترین چیزی که بشود با آن مفهوم توی ذهنم را تعریف کنم. « عشق» از آن کلماتی ست که می‌توانم با وجوه تشابه بسیار زیادی تعریفش کنم. البته که تعاریف من از مسائل در اکثر موارد برای عوام و خواص مقبول نمی‌افتد.

از دید خیلی از آدم‌ها که قطعا روحیات حساس و لطیف‌تری نسبت به من دارند، عشق شبیه باران بهار، شعله شمع، گردش پروانه، آسمان ابری، چشمان آهو، گیسوان سیاه و خم ابروی یار می‌باشد. و معتقدند که عشق یعنی زخم عمیقی که هرگز خوب نمی‌شود و زندگی‌تان خدای ناکرده در آتش است و تفاسیر مشابه.

از نظر من اما عشق از آن جهت که براق و خوشرنگ و خوش عطر است و آدمی هرگز (حتی در کهنسالی) نخواهد توانست چشم طمع از آن فرو ببندد، شبیه ته دیگ ماکارونی ست آن هم از نوع ته دیگ سیب زمینی. 

با این‌که ایده خاصی در ترجمه لغوی کلمه عشق ندارم اما معتقدم چشمان عاشق کور است و چیز دیگری جز معشوق را نمی‌بیند و این مفهوم در قالب کوتاه مدت و بی‌اهمیت‌ترش زمانی اتفاق می‌افتد که بشقاب ته دیگ‌ها از آشپزخانه به سمت میز غذا در حرکت است و در آن لحظات شیرین آشنایی، چشم شما فقط یکی از ته دیگ‌ها را گرفته و دست عشق و تمنا به سمتش دراز می‌کنید و قطعا اگر در میانه راه نصیب رقیب زرنگ‌تر از خودتان شود، تا واپسین روزهای عمر حسرت تلالو طلایی‌اش در دلتان خواهد ماند . 

از دیگر وجوه تشابه ته دیگ ماکارونی با عشق این است که ته دیگ نقطه طلایی سفره غذای شماست، درست مثل عشق... که زندگی را قابل تحمل‌تر می‌کند و باید ذره ذره نوش جانش کرد. می‌گویم ذره ذره چون معتقدم بعد از هر تلخی فقط مزه عشق است که همه چیز را می‌شوید و با خودش می‌برد پایین . 

اصلا فکر می‌کنم که عشق می‌تواند شبیه تمام چیزهای خوب دنیا باشد، تمام چیزهایی که برای خودمان نگه داشته‌ایم تا ذره ذره خرج‌شان کنیم.