زمانی که مهران خان مدیری در اولین قسمت دورهمی با ژستی خاص به معرفی برنامه جدیدش پرداخت و سعی داشت ابهت و عظمت دکور و بازیگرانش رو به رخ رقبا و مخاطبین بکشد و عینا این کلمات را به زبان آورد «تصمیم گرفتیم بازم یه برنامه جدید شروع کنیم، که همه چیش با برنامه‌های دیگه فرق میکنه.... یه عده هستن که هی از نو شروع می‌کنن، هی تلاش می‌کنن، خیلی هم زور می‌زنن برای تغییر و تحول ولی هر چی بیشتر زور می‌زنن بیشتر گند! میزنن. خلاقیت ندارن و...» و یا موقعی که با قدی افراشته از مهمانان خود سوالات چالشی می‌پرسید من جمله این‌که «آیا در کارهاتون کپی کاری کردین یا نه؟»  ناموسا! به تاریکترین نقاط مغزم هم خطور نمی‌کرد که جزیی‌ترین قسمت‌های این برنامه کپی یک نمونه خارجی باشد. آن هم چه خارجی؟! هندی!

یعنی یک جوری کُپ زدن که با خودم گفتم این‌ها چه طوری این همه ایرانیِ پایه توی هند پیدا کردند، بردند توی آن سالن نشاندند، برنامه ساختند؟ البته واقعا نمی‌شود گفت کپی کامل‌ها! چرا که آن قسمت تراشیدن ناگهانی موی سر و صورت یک عده بازیگر سرشناس، در برنامه اورجینالش که هیچ، در هیچ برنامه‌ای در دنیا نظیر نداشت و عین خلاقیت بود! و البته چند تفاوت اساسی دیگر مِن جمله این‌که یک گلدان سفید سمت چپ دکور بود که در نمونه اورجینالش زرد رنگ است! یا فرمان ماشینی که مهمان‌ها را در آن حمل می‌کند سمت راست است! یک مقدار حرکات موزون منشوری هم در نسخه اصلی وجود دارد که خب طبیعی است که این‌جور بخش‌ها حتی در صورت وجود، روی آنتن سیمای وطنی نمی‌رود که!

و البته متن‌هایی که توسط استاد خوانده می‌شوند هم به شدت بوی ژوله می‌دهد. عزیییییییییییزم! هر چند تهیه کننده محترم فرمودند متن‌ها حاصل کار گروهی است. یحتمل سایر افرادی که اسامی‌شان به عنوان نویسنده توی تیتراژ آمده عرق از پیشانی امیر مهدی ژوله پاک می‌کنند و برایش میوه پوست می‌کنند و انگشت‌هایش را ماساژ می‌دهند که طفل معصوم بتواند این حجم مطلب را آماده کند.

من هم با آقای مدیری موافقم که بعضی وقت‌ها آدم هر چه بیشتر زور بزند، بیشتر گند می‌زند...