این روزها هر وقت شعری در قالب یک تصویر دلنشین به چشم‌مان می‌خورد بیش از پیش محتوی شعر را درک می‌کنیم و شعرها برای‌مان دوست داشتنی‌تر می‌شوند.

تصاویری که می‌توانند علاقه افراد را به ادبیات و هنر به قلیان بیاندازد، یک جور همزیستی مسالمت‌آمیز و موفق بین تصویر و ابیات لطیف شعر

امیدوارم از تصاویر و اشعاری که برای شما آماده کرده‌ایم لذت ببرید. 

تویی که از همۀ دختران شهر سری

به قول حضرت حافظ ستارۀ سحری

به قول سعدی شیراز: شاخۀ شمشاد

به قول مولوی اصلاً پریِ شیشه گری

در خاله بازی خواستی تا شوهرت باشم

در عین كودك بودنم نان آورت باشم

بعد از گذشت این همه تبعید اجباری

حالا اجازه می دهی در كشورت باشم؟

پیراهن تو بر تن این شعر گشاد است 

در وصف تنت شاعر ناکام زیاد است

در حسرت فتحت قلم شاعر و نقاش

زیبایی تو کار به دست همه داده ست

بی قرارم! نه قراری که قرارم بشوی!

من مسافر شوم و سوتِ قطارم بشوی!

می‌شود ساده بیایی و فقط بگذری و...

عشقِ اسطوره‌ای ایل و تبارم بشوی؟!

اين تلخيِ رفتار تو را قهوه قاجار ندارد

سرسختيِ احساس تو را سفتيِ ديوار ندارد

تسليم تو بايد بشود هر چه كه مربوط به عشق است

ديوانگيِ موي تو را لشكر افشار ندارد

بگذار زمان روی زمين بند نباشد 

حافظ پی اعطای سمرقند نباشد 

بگذار گناه هوس آدم و حوّا

بر گردن آن سيب كه چيدند نباشد

ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻗﻤﺮ ﻗﺎﺭﯼ ﻗﺮﺁﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﻏﭽﻪ‌ﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ... ﺩﻭﺭﯼ ﺗﻮ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻻﻏﺮ ﺷﺪﻩ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

که پنهان کردن يک عشق يعني اوج ويراني !

عزيزم دوستت دارم ولي با ترس و پنهاني 

دلم رنج عجيبي مي‌برد از دوريت، اما 

نجابت مي‌کند مانند بانوهاي ايراني ...

غزل‌ بانو قسم بر راز برمودای چشمانت

دلم چون زورقی شد غرق در دریای چشمانت

نگاهت هم‌چو مغناطیس ما را می‌کند مجذوب

نیوتن می‌‌گزد انگشت خود را پای چشمانت

این منم، خون جگر از بد دوران خورده

مرد رندی که رکب‌های فراوان خورده

غم ویرانی خود را به چه تشبیه کنم؟

فرض کن کوه شنی طعنه‌ی طوفان خورده

قند و شکرست آن لب و دندان که تو داری

لبخند بزن! تاجر قند و شکرم  کن

ازخانه ی خود تا سرکوی تو درازم

دور خودت ای یار!  بپیچان! فنرم کن

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را 

او که هرگز نتوان یافت همانندش را

منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

لای موهای تو گم کرد خداوندش را

مثل یک عکس قدیمی که از آن یاد شود

گفتم از خاطره‌هامان که دلم شاد شود

پر از دست قفس رفت و قناری و نشد 

هرگز از فکر قناری قفس آزاد شود