خوبیت ندارد من نان و نمک جیم را بخورم، نمکدان بشکنم و توی چشمان جیم نگاه کنم و فحش بدهم. اما خوبیت دارد اگر نان و نمک را بخورم، یک موز هم بردارم و قندان را بشکنم! و چشمانم را ببندم و هر چه از دهانم درمی‌آید بارش کنم! الان روی صحبتم همین نسخه تازه به دوران رسیده موبایلی جیم است. این بزرگوار بخشی دارد به نام «ورود» که در آن گزینه‌ای دارد به نام «مرا به خاطر بسپار» که هیچ وقت مرا به خاطر نمی‌سپارد. احتمال می‌رود فرد استخدام شده برای به خاطر سپردن اسامی کاربران، یک ماهی است با آی کیوی یک و نیم ثانیه‌ای که جا دارد چشم‌هایم را ببندم و فحش را بکشم به او: ای خاویار حروم! ای ماهی هر رودخونه‌ای! حالا دیگه منو یادت نمیاد؟! با کیا پریدی که منو یادت رفته؟ فکر می‌کنی نمی‌فهمم با بخش «جیم من» ریختید رو هم! منو راه نمیدید که مزاحمتون نباشم؟! حالا راپرتتو که به پلیس «نامه» (نیروی انتظامی ماهیان هرجایی) دادم، حالت جا میاد. ضمنا یه موز و یه کیلو خاویار هم برداشتم...

بخش دیگری که باید نمکدانش را بشکنم و موزش را بردارم، گردالی قرمز رنگی است که سمت چپ پایین نوشته‌ها وجود دارد که ظاهرا به منظور «کامنت گذاشتن» آفریده شده ولی در گوشی من به منظور کامنت نگذاشتن و سوراخ شدن آن بخش از گوشی‌ام توسط انگشت زدن‌های مکرر و مداوم ایجاد شده است. البته به کوری چشم دشمنان (نسخه موبایلی جیم) از سوراخ مذکور یک عروسک صورتی به گوشی‌ام آویزان کرده‌ام که بسیار خوشگل هم هست. یک موز هم برداشتم.

در پایان جا دارد یادی بکنیم از زنده یاد نسخه اصلی سایت که در گوشی‌ها به دست فراموشی سپرده شده و جایش را عده‌ای از خودراضی و قدرت طلب تازه به دوران رسیده و جلف گرفته‌اند و دارند آن را به گرداب نیستی می‌کشانند.