اصلا مهم نیست جزوه‌هایم سخت دلگیرند

یا این‌که شعرهایم درون ذهن می‌میرند

اصلا حواسم نیست، قسمت نیست، جا مانده

از مقصدش بغض و نفس‌هایی که می‌گیرند

امشب سکوت سرد تلخ شهر می‌خواهم

ساقی سحر، پیمانه‌ای از زهر می‌خواهم

چون طفل مسکینی که در بازی ندادند ره

من بی عروسک، تا قیامت قهر می‌خواهم

شطرنج دنیا را اگر هم اشتباهی نیست

فیل سفید هر خانه‌اش را جز سیاهی نیست

یک شاه عاشق از سپاهش هم حذر دارد

جز تیغ زندانبان اسیران را پناهی نیست

من آدمم از دیدن یک سیب، می‌ترسم

از مردن بی‌رنج و بی‌آسیب، می‌ترسم

همچون مناره، مست این تن را بجنبانم

گلدسته‌های شهر، من از تخریب می‌ترسم

کاغذ ورم کرده، قلم هم نیز تب دارد

گویید طبیب من کجا امشب مطب دارد!؟

حالم خراب است و سوال قبر من این است:

شیرینی لب‌های او را هم رطب دارد!؟

(محمد ایوبی‌نیا)