به روز ولادت پیامبر عزیزمان نزدیک می‌شویم و روز ولادت امام صادق علیه السلام رئیس مکتب جعفری.
همیشه اسم مدینه که می‌آید، قلبم با اسم بقیع گره می‌خورهد و یاد آن کبوترهایی می‌افتم که در غریبانگی بقیع همنشین قبر بی‌بی فاطمه زهر(س) هستند.

هر وقت تی.وی بقیع را نشان می‌دهد، دلم پر می‌کشد برای بقیع. برای آن هفت قبر ناشناخته که نمی‌دانی از کدام طرف باید به صاحبش سلام بدهی. یاد امام حسن(ع) و حضرت سجاد(ع) .... یاد امام صادق(ع).

یاد گنبدِ سبزی که رنگ خضرایش هر دلی را منقلب می‌کند... یاد پیامبری که وحدت و یکسان بودن تمام انسان‌ها را یادآور می‌شود.

نمی‌دانم قسمت می‌شود بروم آن‌جا؟ اما دلم می‌خواهد تا جوان هستم حقیقت بقیع را درک کنم، نور هستی را درک کنم.

بعضی چیزها بهانه نمی‌خواهد ولی این‌بار به بهانه نزدیک شدن میلاد معطر پیامبرمان و ششمین امام
اللهم صلّ علی محمّد و آل محمد