هر کسی موقع بیرون آمدن از خانه یک چیزی برمی‌دارد که برایش حکم جانش را دارد. یعنی بدجور بهش وابسته است. یعنی اگر نباشد تا زمان برگشتن به خانه بهش سخت می‌گذرد و دنیا برایش بی‌حس است. مثلا برای یک آدم عینکی، اگر عینکش نباشد. برای آدم‌هایی که معتاد آهنگند اگر هندزفری‌شان را جا بگذارند توی اتوبوس و تاکسی و ماشین شخصی‌شان و حتی وقتی دارند روی دو تا پای‌شان راه می‌روند کلافه‌اند، دارنذ می‌میرند که نمی‌توانند آهنگ گوش بدهند و فقط یک قسمت‌هایی از آهنگ‌ها را آرام زمزمه می‌کنند.

یک آدم‌های دانشجوی نابینایی هم هستند که اگر ریکوردرشان یادشان برود وای بر حال‌شان! و سر کلاس تمام مدت به این فکر می‌کنند که کاش آن صدای لعنتی استاد را می‌شد داشت، می‌شد ضبط کرد. یک دخترهایی هم هستند رژ لب‌شان حکم دندان دارد برای کباب برگ خوردن! این دخترها معمولا کلکسیون رژهای مختلف را همراه با اسپری و کرم پودر و دستمال مرطوب توی کیف‌شان دارند. یک آدم‌هایی هم هستند هر چهار فصل حساسیت دارند و یک سره آب‌ریزش بینی دارند. این‌ها اگر با خودشان دستمال کاغذی برندارند فکر کنم برگردند خانه یا سریع سوپری پیدا کنند که نیازشان برطرف شود. آدم‌های عکاس هم معمولا دوربین‌شان یادشان نمی‌رود چون اگر همان روز کلی سوژه‌های ناب را از دست بدهند کلی افسوس می‌خورند و انگشت حسرت می‌گزند.

من اما لبخندهای تو را در جیبم می‌ریزم و بزرگترین‌شان را می‌گذارم بک گراند گوشی‌ام و از خانه دور می‌شوم.