توفیقی شد و بعد کلی هماهنگی از مدیر کارخانه مرخصی گرفتم برای دیدن فیلم محمد رسول الله. آن هم با این شرط که پس از دیدن فیلم، خلاصه‌ای از فیلم را در جلسه هفتگی بیان کنم. بماند که سوار تاکسی شدیم و راننده  شیش و هشت می‌زد و ما را برد سینما آفریقا پیاده کرد و با یک ربع تاخیر و توی تاریکی وارد سالن 1 سینما هویزه مشهد شدیم! آنقدر همه چیز عجله‌ای شده بود که بهنام تازه یادش آمد باید قبل فیلم برود گلاب به روی‌تان دست به آب و ما هم در صندلی 11 از ردیف 9 نشستیم به فیلم نگاه کردن.

قسمتی رسیدم که همه چیز توی فیلم تاریک بود، یک قاب تاریک از خفقان دوران پیامبر. با خودم گفتم عجب هوشی کارگردان داشته که از این فرم برای تصویر برداری استفاده کرده و من به چه سطحی از نقد رسیدم که الان می‌توانم مثل آقای فراستی فیلم محمد رسول الله را نقد کنم! پس ژست آقای فراستی را گرفتم، مجدد از دید یک منتقد فیلم را نگاه می‌کردم. خلاصه  به یک جاهایی از فیلم رسیدیم که دیگر روز بود! ولی باز هم هوا تو فیلم گرفته بود! دیگر نمی‌شد هیچی نگفت و به بغل دستی‌ام که برادرم بهنام بود گفتم: بهنام نگاه کن کارگردان چه قاب تاریکی رو استفاده کرده !

بهنام یک نگاه به من انداخت، یک نگاه به پرده سینما و دو تا دستش را به من نزدیک کرد. با خودم گفتم حتماً چون فیلم ارزشی را نقد کردم الان می‌خواهد بزند زیر گوشم! دست‌های بهنام به سمت چشم من آمد و هی نزدیک و نزدیکتر شد .خلاصه گفتم شاید می‌خواهد بهم بفهماند که چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید! که  یکدفعه عینک روی چشمم را برداشت! همه چیز روشن شده بود! هوای ابری، دیگر ابری نبود و تازه فهمیدم که یادم رفته عینک آفتابی‌ام را با عینک طبی‌ام عوض کنم  !

و در آخر ما که آقای فراستی نیستیم و کارمون هم نقد فیلم نیست ولی به عنوان یک بیننده معمولی پیشنهاد می‌کنم که اگر نیم ساعت از عمرتان مانده، بروید سینما ، آن هم سالن یک هویزه و این فیلم را از دست ندهید! واقعاً این فیلم تماشا دارد !