من لب پنجره قدیمی‌ام هر روز عبور آدم‌ها را می‌سنجم

انگار حال قدم‌هایشان خوب نیست

خیلی‌ها همیشه یک پای شادی‌های‌شان لنگ می‌زند

انگار زمین فقط انتظار می‌کشد تا به یک باره دلش را سر تقویم حال‌شان خالی کند

بیشتر وقت‌ها درگیرند صدای بگو مگوی افکارشان تا این بالا پر می‌کشد

فضا پر می‌شود از کاش‌های عقیم، اتفاق‌های کال

پنجره را می‌بندم، دود شعله دل‌های‌شان چشمانم را می‌سوزاند ...

(دست نوشته‌های دختری به نام الی)