آق بابا، که دلم لَک زده از بهرِ صداش 

تا که دیدار نباشد همه، درخواب، کجاست 

پدرم تاجِ سَرَم، او که دلش، دریا بود 

چون‌ نجاتم‌ دهد از، ورطۀ ‌گرداب، کجاست 

پرده ‌خوانی ‌که ‌به ‌کوچه‌ به صدایِ ‌خَش‌دار 

باز گوید به ‌من ‌افسانه‌یِ سهراب، کجاست 

زور خانه، که ‌نمادِ دلِ پاک‌ و مولاست 

اثر از مرشدِ گیرنده‌یِ‌ مضراب، کجاست 

بویِ دارویِ گیاهی، ببرد هوش، زِسَر 

آن‌ فروشنده‌یِ ‌سرخاب ‌و سفیداب، کجاست 

آن صدایِ خوشِ آوازِ پدر، بارِ دگر 

کُنَد آرام ‌به ‌آوایِ‌ خود اعصاب، کجاست 

تشنه‌ام، تشنه‌یِ دیدارِ رُخِ‌ مادرِ خود 

آن‌که ‌ما را کُنَد از عاطفه‌ سیراب، کجاست 

روزِ عیدی که ‌همه، خانه‌یِ مادر بودند 

بویِ‌ دلچسبِ ‌پلو، داخلِ ‌بشقاب‌کجاست 

همدلی بود، همه ‌جا، سَرِ دیگِ نذری 

بویِ آشی‌ که ‌شده ‌نادر و نایاب، کجاست 

وسطِ کوچه ‌پُر از برفِ ‌زیادی، می شد 

روزهایِ‌ خوشِ ‌بارانی‌ و سیلاب، کجاست 

آن‌ هنرمندکه بارنگ‌ و گِل ‌و کاشیِ سبز 

نقشِ‌ زیبا زده ‌در مسجد و محراب ‌کجاست 

خطِ خوش با هنرِ ناب، شده کم پیدا 

او که ‌با جو هر ونی، می‌کُنَد اعجاب، کجاست 

حیف حامی، که ‌دگر باز نمی‌گردد، باز 

مرهمی ‌بهرِ دلِ واله ‌و بی تاب، کجاست