بعضي آدم‌ها فقط به درد «گذاشتن و رفتن» مي‌خورند. ماندن آن‌ها يا بهتر است بگويم ماندن تو كنار آن‌ها، تنها نتيجه‌اي كه دارد، از دست دادن حجم زيادي از انرژي و سرعت تو، در نيل به آرامش است. هيچ وقت هيچ‌گونه احساس دلتنگي يا پشيماني‌اي نسبت به گذاشتن اين‌جور آدم‌ها نداشته‌ام. آن‌ها كساني هستند كه ارزش و معني «محبت»، «غرور شكستن»، «بخشيدن» و حتي «فرصت دادن» را نمي‌فهمند. وقتي به آن‌ها محبت مي‌كني پاي وظيفه‌ات مي‌گذارند، وقتي آن‌ها را مي‌بخشي فكر مي‌كنند شاهكار كرده‌اند و حق دارند هرگاه كه دلشان خواست آن رفتارشان را تكرار كنند و حتي وقتي غرورت را در مقابل‌شان مي‌شكني، غرور آن‌ها بيشتر مي‌شود.

اين‌گونه آدم‌ها را بي هيچ تآملي بايد گذاشت و گذشت. اگر بماني، هم به خودت خيانت كرده‌اي و هم به آن‌ها. چون با بخششت به آن‌ها اجازه مي‌دهي هيچ وقت معني «محبت از سر بي‌ نيازي» را نفهمند. اجازه مي‌دهي نفهمند كه در بعضي روابط، غرور بايد معني خود ار از دست بدهد.

اين گونه آدم‌ها را بايد گذاشت و گذشت و از هيچ چيز نهراسيد. بايد گذاشت و رفت و به پشت سر هم نگاه نكرد؛ آن آدم‌ها حتي لايق نگاه انداختن هم نيستند. گاهي «بخشش» بزرگترين اشتباه مي‌شود.