اصلاً تقصیر ِ خودمان است که از همان اول ِ اولش فکر کردیم که هر جنس ِ ذکوری که صدایش عوض شد و پشت ِ لبش سبز شد و ماشین (یا موتور) سوار شد، مَرد شده است. خودمان تعریف ِ مرد بودن را تا این حد پایین آوردیم که به هر آدم ِ پر زور ِ صدا کلفت ِ نامحرمی بگوییم "آقاهه"، "اون مَــرده"، برایمان مهم نبود و نیست که اول از همه چیز "مَــرد" بودن یک صفت است، یک ویژگی، ربطی هم به جنسیت و سن و سال و تیپ و قیافه ندارد!

حتی یک ثانیه هم با خودمان فکر نکردیم که کسی را که "مَــرد" می خوانیم چقدر مردانگی بلد است، چقدر مرررررد است که به هنگام ِ صحبت کردن ِ با یک خانم صدایش را بالا نبرد، وقتی دختری تنها را در کوچه می بیند او را اذیت نکند، نترساندش، مردانگی ِ خودش را زیر ِ سوال نبرد، هیچ وقت با خودمان فکر نکردیم که چرا "مردانگی ِ" پدرمان با "مردانگی ِ" مردان ِ شهرمان متفاوت است. چرا پدر ِ ما صدایش را برایمان بالا نمی‌برد؟ چرا وقتی تنهاییم پدر ِ ما از ما حمایت می کند؟ نمی ترساندمان؟ اذیتمان نمی‌کند؟ مگر پدر ِ ما مرد نیست؟! پس چرا مردانگی‌ها اینقدر متفاوت است؟!

بیایید از همین لحظه "آقا" بودن را از پدرانمان بیاموزیم، "مرد" بودن را به کسانی نسبت بدهیم که مردانگی را بلد هستند، بیخود با نسبت دادن ِ واژه های "مرد" و "آقا" به مذکران ِ صرفاً نـَــر ِ این سرزمین، معنای واقعی ِ مردانگی را زیر سوال نبریم...

باید یادمان باشد که چرا روز ِ ولادت ِ امام علی (ع) را روز ِ پدر و روز ِ مرد نامگذاری کرده اند، زیرا که آن بزرگوار نمونه ی بارز ِ یک پدر و مرد ِ واقعی بودند، به راستی چند درصد ِ مردهای این زمان به مردانگی ِ امام علی (ع) نزدیکند؟

+امروز روز ِ تولد ِ امام علی (ع)، که عشق ِ بچگی ِ من تا حالاست. دلیل ِ این علاقه‌ی بیش از حدم به ایشان شاید به خواب ِ چند سال ِ پیشم برگردد. امیدوارم این روزها، ایشون وساطت ِ ما را به امام زمان و خدای مهربان بکنند و همه ما حاجت روا و عاقبت به خیر بشویم... آمیـــن :)

+ این روز بزرگ را به مردان ِ زندگیم: پدرم، برادرم و همسرم و همینطور تمام ِ آقایان ِ نویسنده‌ای که لطف می‌کنند نوشته‌ی ِ من را می‌خوانند تبریک می‌گویم، و آرزوی آمرزیده شدن ِ پدرانی را دارم که سایه‌شان بالا سر بچه‌هایشان نیست...