یک مرض ناعلاجی هست که آخرش هم به مرگ ختم می‌شود. احتمالا هیچ وقت هم درمانی برایش پبدا نخواهد شد. از تغییر در سطح هورمون‌ها شروع می‌شود، چشمانت کم سو می‌شود، موهایت ریزش پیدا می‌کند، حافظه‌ات ضعیف می‌شود، پوستت شل و پرچروک می‌شود، قلبت دچار مشکل می‌شود، استخوان‌هایت درد می‌گیرد و حتی ممکن است پوکی استخون بگیری و ...

بیماری همه گیری هم هست، یعنی قسمت همه می‌شود. (البته متاسفانه بعضی‌ها این قسمت ماجرا را یادشان می‌رود)!

بهش می‌گویند پیری! توی همه این عوارض بدترینش می‌دانی چیست؟! طرد شدگی! آرزوی‌مان این است که هیچ کس دچار این قسمت ماجرا نشود. ولی خب پر و خالی شدن مرتب تخت‌های خانه‌های سالمندان در سراسر دنیا نشان می‌دهد دنیا روی آرزوها نمی‌چرخد!

مادرها و پدرهایی که بهترین روزهای زندگی‌شان را دادند تا بچه‌های‌شان را به ثمر بنشانند و مزدشان هم فقط کیف و لذتی بود که از نگاه کردن‌شان نصیب‌شان می‌شد،

حالا هم که دیگر کاری ازشان بر نمی‌آید چه جایی بهتر از خانه سالمندان که باعث زحمت نباشند؟!

آخر خدایی سخت است دیگر. چه کسی با این همه مشغله می‌تواند به یک موجود پیر و ضعیف برسد حالا این‌که آن نفر کیست و چه کارها  برایت کرده و تو، بودن و موفقیت‌ات را به اندازه ثانیه‌های عمرت مدیونش هستی که زیاد مهم نیست.

توی این روزهای عید که بهترین موقع برای دید و بازدید و سرزدن به بزرگ‌ترهاست، حواسمان به این مادر بزرگ، پدر بزرگ‌های گوشه خانه سالمندان هم باشد که چشم انتظارند.

بچه‌های خودشان که احتمالا کار دارند نمی‌رسند!