بحث بر سر جوگیر شدن نیست! ریشه این همه حرص و ولع از جای دیگری آب می‌خورد. همه چیز برمی‌گردد به ابتدای قصه! همان جا که خدا داشت دنیا را می‌بافت و انسان را جدا تافت. به او اختیار داد و اختیار او، اشراف داشت بر کل مخلوقات و انسان شد. انسان شد اشرف مخلوقات!

اشرفی که بر مسند قدرت می‌نشیند و به خودش حق می‌دهد که به دریا، زمین و آسمان دست درازی کند و هر چیزی که دم دستش می‌آید ببلعد، بسوزاند، اسیر کند، نابود کند و... بعد همه این‌ها را هم با هزار جور دلیل منطقی، فلسفی، اقتصادی و از این دست تقسیم بندی‌های خودخواهانه و ایضا انسان مابانه توجیه کند. 

می‌تواند دم از حق و حقوق بزند و در کمال ناباوری به خود زیاده خواهش هم مفتخر شود! دم از عشق و محبت انسان به حیوان بزند، آن‌ها را به بند بکشد و از دل طبیعت به قفس و قلاده و... بکشاند. آن‌ها را آواره کند و بعد انجمنی هم برای حمایت از حیوانات بی‌سرپرستی که اسیر شده و بعد رها شده‌اند، تشکیل بدهد.

می‌تواند ژست‌های مختلف بگیرد، از جمله ژست روشن فکری!  شعری در وصف درخت‌های مفلوک بگوید و زجه‌هایش گوش فلک را کر کند و در راستای همان ژست مذکور، درخت را بپیچد دور تنباکو و دودش را به خورد ریه‌ها، درخت‌ها و مخلوقات بدهد.

می‌تواند بنشیند پشت یک میز گرد در یک برنامه تلویزیونی و احساس نگرانی کند بابت تمام شدن منوی کامل و رنگارنگی از طلاها که هر روز با حرس و ولع از کوه و دشت و بیابان بیرون می‌کشد. طلای سفید، سیاه، سبز و...

می‌تواند (مثل من) بنشیند پشت یک میز و به مناسبت روز درخت کاری، سرش را مثل کبک بکند توی برگه‌های سفید و سیاه‌شان کند. صدای تبر و اره و... را نشنود. خودش یک تبر بشود. هی بنویسد، خط بزند، بنویسد و خط بزند. تیشه بزند به تنه‌های همین درخت‌ها و یک تنه، همه را یکی یکی مچاله کند و حواله سطل زباله.

نمی‌دانم... من که چشمم آب نمی‌خورد! به نظرم تا وقتی قلاده باشد و قفس و تبر و تُنگ... این حرف زدن‌ها و به مناسب‌های مختلف درخت کاشتن‌ها، به مفت نمی‌ارزد.

کاش حالا که با این اختیارها به خودمان و دیگران خیری نرسانده‌ایم به جبر هم که شده سر به زیر می‌شدیم و یا شاید به قول حافظ بهتر است به همین بیت بسنده کنیم و دیگر هیچ؛

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست / عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی