بی حرف اند، اغلب. گاهی اگر حرفی هم رد و بدل می شود، از جزئیات بیماری و هزینه های آن است. با چهره های چروکیده و نخ کش شده رو به روی هم نشسته‌اند. گاهی هم در آن راهرو‌های سرد در انتظار نوبت ایستاده و با انرژی‌های منفی درونشان موج مکزیکی می‌دهند.

این سالن ها، اتاق ها، راهرو‌ها، راه پله‌ها را هر چقدر از گلهای هدیه داده شده به دکتر و تصاویر بچه و منظره پر کنند. باز هم در نگاه بیماران تفاوتی نمی‌کند. بغض دارند! پرونده پزشکی و عکس‌های رادیولوژی‌شان را مثل بچه‌های سر راهی بغل گرفته‌اند و چشمانشان برای یک نقطه ته جاده  ناامیدی دودو می زند.

باید بنویسم، همه باید یک آگهی بنویسیم.

ترجیحا خانم، پر انرژی، خنده رو، سرسخت و لباس‌های رنگی نیازمندیم ..... همه نیاز دارند. مثل گلدان کنار پنجره یا آبسرد کن. به یک شخص که طبق نوبت بیماران بنشیند کنارشان. مجله های طنز دست بگیرد و قاه قاه بخندد و بقیه را هم مجبور کند بخندند. تا شاید آن خانم‌ها کمی دست  بکشند از خیره شدن به یک گوشه و چرخاندن انگشترشان و آقایان بیخیال ساعت و قدم زدن‌های عصبی بشوند. کسی باید باشد لب‌های آویزان و خشک شده را بردارد، پوست های چروکیده را اتو بزند و مراقب خوشی‌های مردم باشد مخصوصا در بیشترین جاهایی که  دیده می‌شوند. ممکن است این خوشی یکبار مصرف باشد، اما مطمئنم تا بی نهایت نگاهشان را خوب می کند هرچند زودگذر.