تو آن که چشم تو بادام و طعم لب شکری

بیا که بی تو دگر شب نمی‌شود سپری

تمام ظلمت این شام سرد و درد آلود

شود به برکت نور دو چشم تو سحری

بدین جمال و کمال و شکوه بی‌پایان

چگونه باور این دل شود که تو بشری؟

اگر چه غیر تو را دیده‌ام نمی‌بیند

به قطع، گفته که بس برتری ز حور و پری

تو را دگر به جز از چشم دل نمی‌بینم

به عجز آمده در وصف، دیده بصری

وفای ما که به عالم دگر شده اثبات

صواب بوده اگر گاه سوی ما نگری

به غیر این من شیدا دگر که می‌نوشد

بدون وقفه ز دست تو قهوه قجری؟

خدا کند که گهی این سخن که: «یار آمد»

شود مبدل بر یک گزاره خبری

(کسمایی)