امروز جمعه دهم بهمن 1393 دقیقا یک هفته از آن مسابقه کذایی ایران و عراق می‌گذرد. نمی‌خواستم در این مورد حرفی بزنم ولی وقتی تلویزیون را بعد از مدت‌ها از روی بیکاری روشن کردم -با جرات می‌گویم که تلویزیون را فقط گاهی برای مسابقات حساس ورزشی روشن می‌کنم و دیگر هیچ- و دیدم که یک برنامه تحلیل ورزشی پخش می‌شود و طبق معمول در مورد تیم ملی فوتبال و حذف ناعادلانه‌اش از جام ملت‌ها با رئیس فدراسیون حرف می‌زدند.

و این‌گونه شد که نتوانستم بی‌توجه بگذرم.

همواره و مخصوصا در ورزش مرسوم است پس از یک پیروزی عجیب و غیرمنتظره و حتی بعد از یک پیروزی کاملا منتظره همه مسئولین مربوط و غیرمربوط با سینه‌های ستبر کرده جلوی دوربین و رسانه‌ها ژست بگیرند و بگویند: اصولا این پیروزی حاصل برنامه‌ریزی اصولی و درست خودشان بوده است و این موفقیت نه یک شبه که حاصل تلاش‌های چندین ساله و شبانه روزی آقایان و اخیرا خانم‌های مسئول بوده است! خوب بازیکنان هم طبق معمول کشک...

اما کافی است به هر دلیلی خدایی ناکرده باخت نصیب‌مان شود. آن وقت است که پیدا کردن عوامل و دلایل شکست خاطره یافتن سوزن در انبار کاه را برای‌مان تداعی می‌کند!

همه می‌شوند کارشناس و دلسوز ورزش مملکت و به دنبال یک نفر یا یک چیز که مقصر شکست شناخته شوند و بعد هم تا دوره بعدی مسابقات خدا یار و نگهدارتان!

این وسط تنها ما مردم فهیم و هواداران پرشور می‌مانیم و گوش‌هایی که بعضی وقت‌ها شک می‌کنم که خودم هستم یا «جیگرم! جیگرم! جیگرم!» یا شاید هم به قول آن بنده خدایی که فرموده بودند: «سیزده به در و رسم قدیمی کاهو سکنجبین خوران در این روز ایشان را یاد چرای گوسفندان می‌اندازد» همان بعبعی توی کلاه قرمزی هستیم!

Everybody listen to me repeat after me : BAAAAAAAAA