با دوستانش همگی از لوتی‌های محل بودند.از آن‌هایی که سبیل‌های کلفتی داشتند و دم محله می‌ایستادند و حواس‌شان بود که کسی در آن روزهای پر هیایو به ناموس و محله‌شان نظر بد نداشته باشد.

وقتی جنگ شد، همه عازم جبهه شدند و باز رفتند تا از ناموس و کشورشان دفاع کنند. آن‌جا که رفتند باز حس لوتی‌گری‌شان اجازه نداد عقب بنشینند و منتظر دشمن باشند. با دوستانش عضو گروهی شدند که پیشتاز بود، برای شناسایی می‌رفتند و راه را برای بقیه باز می‌کردند.

در جبهه هم که بود هنوز همان سبیل‌های کلفتش را داشت! هم رزمانش می‌گویند: فرمانده‌هان‌مان از او می‌پرسیدند؛ فلانی تو دیگر با این سبیلت در جبهه چه کار می‌کنی؟ می‌خندیده و می‌گفته: مگر بهشت عمو نمی‌خواهد؟! من هم جزو عموهای بهشتم ...

هنوز که به یادش می‌افتم، اشک در چشمانم حلقه می‌زند و یاد وصیت نامه‌اش می‌افتم: «از طرف من، کوچولوی عمو را که هنوز مرا نمی‌شناسد ببوسید»

عمو رفت. به خاطر من، به خاطر دوستانم، به خاطر همشهریانم و به خاطر مردم کشورم که این روزها بدون دغدغه و با آرامش در خیابان‌ها قدم بزنیم و با سربلندی در عرصه‌های بین المللی حرفی برای گفتن داشته باشیم.

عمو رفت که عموی بهشت شود. و برای ما تنها از عمو، چند قطعه عکس به یادگار مانده و عمو هیچ چیز در این دنیا ندارد، جز پمپ گازی که به نام شهیدش مزین شده...

و داستان به همین پمپ گاز و چند اسم خیابان و بلوار و کوچه ختم نمی‌شود، یک دنیا مسئولیت می‌ماند که بر دوش من و شما سنگینی می‌کند. یک دنیا حق که به گردن‌مان است و یک دنیا دین که باید ادا شود.

و عموی شهیدم، من و دوستانم مراقب هستیم تا خون تو و دوستانت لگد مال نشود.

 ===========

پ.ن شادی روح همه فرزندان ایران که جان خود را برای حفظ وجب به وجب این خاک فدا کردند، صلوات