آدمِ مُرده، آدمی نیست که در گور خوابیده باشد. آدمِ مرده، کسی است که هیچ نظری در هیچموردی نداشته باشد و هیچکاری برایِ هیچ آرزویی که ندارد، نکند. آدمِ مرده، معمولا نفس می‌کشد، غذا می‌خورد، می‌خوابد و صبح‌ها خیلی به سختی بیدار می‌شود و بیشتر دلش می‌خواهد توی رختخواب بماند و همان‌طور که سیگار اولِ صبحش را روشن می‌کند و دودش را فوت می‌کند زیر سقف به چیزی فکر نکند. آدم مرده معمولا پیاده روی هم می‌کند و توی پیاده روی‌هایش به آدم‌های دیگر نگاه می‌کند و پیش خودش فکر می‌کند اگر از این سوپر مارکت نان و تخم مرغ بخرد و تا خانه ببرد، بهتر است یا از همان سوپرمارکتی که نزدیک خانه‌اش است.

آدم مرده وقتی می‌خواهد کارت بکشد تا پول نان و تخم مرغ را پرداخت کند هرچه به ذهنش فشار می‌آورد یادش نمی‌آید شماره‌ی چهاررقمی کارت اعتباری‌اش شماره‌ی شناسنامه‌اش بوده یا ترکیب سال و ماه تولدش یا همان چهار صفر همیشگی. آدم مرده یک وقت‌هایی یادش می‌رود که کسی روبه‌رویش نیست و این‌که برایش حرف می‌زند، ترکِ دیواری است که معلم کلاس پنجمش می‌گفت فقط به دردِ لایِ جرزِ آن می‌خورد…

=================

منبع:

http://www.fereshtehnobakht.com/?p=1803