پا به پای کودکی‌هایم بیا 

کفش‌هایت را به پا کن تا به تا

قاه قاه خنده‌ات را ساز کن 

باز هم با خنده‌ات اعجاز کن

پا بکوب و لج کن و راضی نشو 

با کسی جز عشق همبازی نشو

بچه‌های کوچه را هم کن خبر 

عاقلی را یک شب از یادت ببر

خاله بازی کن به رسم کودکی 

با همان چادر نماز پولکی

طعم چای و قوری گلدارمان

لحظه‌های ناب بی‌تکرارمان

مادری از جنس باران داشتیم 

در کنارش خواب آسان داشتیم

یا پدر اسطوره دنیای ما

قهرمان باور زیبای ما

قصه‌های هر شب مادربزرگ 

ماجرای بزبز قندی و گرگ 

غصه هرگز فرصت جولان نداشت 

خنده‌های کودکی پایان نداشت

هر کسی رنگ خودش، بی‌شیله بود 

ثروت هر بچه قدری تیله بود

ای شریک نان و گردو و پنیر !

همکلاسی! باز دستم را بگیر

مثل تو دیگر کسی یک رنگ نیست 

آن دل نازت برایم تنگ نیست؟

حال ما را از کسی پرسیده‌ای؟ 

مثل ما بال و پرت را چیده‌ای؟

حسرت پرواز داری در قفس؟ 

می‌کشی مشکل در این دنیا نفس؟

سادگی‌هایت برایت تنگ نیست؟

رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست؟

(دکتر مجدالدین میرفخرایی، متخلص به گلچین گیلانی)