اگر شما به جای مردم برزیل بودید در فینال طرفدار کدام تیم بودید؟ آلمانی که چند روز قبل تیم‌تان را مقابل چشم میلیاردها نفر (میانگین بینندگان جام جهانی حدود 3میلیارد نفر پیش‌بینی شده!) تحقیر کرد یا طرفدار نفرت انگیزترین تیم تاریخ کشورتان که مارادونا اسطوره‌اش بعد از باخت برزیل مقابل آلمان عدد 7 را به دوربین‌های تلویزیونی نشان داد؟

مردم برزیل نفرت انگیزترین فینال تاریخ فوتبال‌شان را نگاه می‌کنند، آن‌ها فکرش را هم نمی‌کردند که تنها اجرا کننده مراسم بدرقه جام قهرمانی باشند و میزبانی جام جهانی 2014 را با تحمل سنگین‌ترین شکست تاریخ فوتبال کشورشان و خوردن 7 گل از آلمان‌ها یاد کنند. البته به نظر مردم برزیل بدشان نمی‌آید آرژانتین شکست سنگینی را در فینال تجربه کند تا حداقل کمی سرشان را بالا بگیرند و دست‌شان برای کری خواندن در آینده خالی نباشد.

24 سال و 5 روز بعد از فینال جام جهانی 1990 در ورزشگاه المپیاکو شهر رم، باز هم آلمان و آرژانتین در یک فینال جهانی به هم رسیدند. این بار در قلب برزیل، ورزشگاه ماراکانا، شهر ريودوژانيرو. مردم خرافاتی آرژانتین امیدی به قهرمانی آلبی سلسته‌ها (لقب تیم فوتبال آرژانتین) ندارند. خوش بین‌ترین طرفدار آرژانتین هم ادعا ندارد که تیمش امسال قاطعانه به فینال رسیده است. تمام بردهای آرژانتین در این جام با حداقل گل بوده، شاید اگر ضربه سر بازیکن سوئیس دقیقه 120 بازی به تیرک نمی‌خورد الان بازیکنان آرژانتین در خانه در حال تماشای مسابقه فینال بودند.

14 سال قبل هم آرژانتین همین حال و روز را داشت، آن‌ها حتی در بازی افتتاحیه جام مقابل کامرون شکست خوردند تا به سختی و به عنوان یکی از بهترین تیم‌های سوم گروه در جام به مرحله بعد صعود کند، در دور نیمه نهایی هم آرژانتین در ضربات پنالتی ایتالیا میزبان را شکست داد و به فینال مقابل آلمان غربی رسید. پس از یکی از خسته کننده‌ترین فینال‌های جام‌های جهانی، مردم جهان شاهد گریه‌های مارادونایی بودند که در لحظات آخر جام را به آلمان‌ها تعارف زده بود. شاید آرژانتینی‌ها بیشتر از ترسِ تکرار گریه‌های مارادونای عصر جدید آرژانتین (لیونل مسی)، ترس از تکرار اشتباهات داوری توسط ریتزولی داور ایتالیایی دیدار فینال را دارند. اخراج سختگیرانه و پنالتی مشکوکی که در دقایق پایانی به سود آلمان غربی در جام جهانی 1990 گرفته شد، رویای تکرار قهرمانی پس از 1986 را از یاران مارادونا گرفت.

این بار آرژانتین یک فوق ستاره دیگر در ترکیبش دارد، درست مثل جام جهانی 1986 که آخرین قهرمانی‌اش را به کمک دست مارادونا به دست آورد. برای مسی یک لحظه کافی است تا ما را مجاب کند که یک فوق ستاره است، یادمان نرفته چگونه در مقابل تیم ملی کشورمان با یک بقل پا تمام آرزوهای‌مان را بر باد داد. باید دید مسی می‌تواند یک تنه تیمش را قهرمان جهان کند یا نه.

البته در فینال یک تیم پر از فوق ستاره در مقابل آرژانتین قرار دارد. از روز اول مسابقات آلمان را مدعی اول قهرمانی می‌دانستم، وقتی در یک تیم بهترین دروازبان حال حاضر دنیا، هوملس و فیلیپ لام در خط دفاع، هافبک‌های فوق العاده‌ای مثل اوزیل، گوتزه، شورله، اشتایگر، خدیرا، کروس و ... را داری و در خط حمله از وجود یک بازیکن دونده و خستگی ناپذیر مثل مولر و کلوزه با تجربه بهره‌مندی، چرا نباید بیشترین شانس را داشته باشی؟ آلمان غیر از بازی دوم که اسیر همان سندروم بازی دوم همیشگی فوتبال آلمان شد و مقابل غنا مساوی کرد، در بقیه بازی‌ها عالی بود. روبن بعد از باخت در نیمه نهایی مقابل آرژانتین اعلام کرد از الان آلمان را قهرمان جام جهانی بدانید و شک نداشته باشید. بی شک آرژانتین برای گل زدن به نویر و باز نشدن دفاعش در برابر پاس‌های بی‌شمار آلمان‌ها کار سختی را دارد ولی فراموش نکنید که فوتبال بازی لحظه‌هاست، لحظه‌هایی که مسی نشان داده به بهترین نحو از آن‌ها استفاده می‌کند.