برای خواندن قسمت اول اینجا کلیک کنید.

***

حالش حسابی بد بود نمی‌توانست خوب ببیند؛ گاهی مرد یا زنی از آن طرف خیابان عبور می‌کرد، به دیوار تکیه داد.

- خدایا چی کار کنم؟

انگار صدایش در ذهنش می‌پیچید. با بی حالی پلک می‌زد، ضعف داشت. روی زمین افتاد و آرام چشم‌هایش بسته  شد؛ در سیاهی چشمانش کسی را می‌دید که به او نزددیک می‌شد.

===

پرستاری سرش را از پذیرش بیرون آورد و به اطراف نگاه کرد.

- شما...شما آقا

- من؟!

- بله شما، یک لحظه

- بله

- شما چه نصبتی با این خانم دارید؟

- من...

- چی شد؟

- همسرشم.

- تو بدنش داروی بیهوشی پیدا کردیم، شما بهش...

- بله، همسرم بیماری روانی داره،م تاسفانه حالش بد شد من هم بهش تزریق کردم تا آروم بشه.

پرستار سرش را تکانی میدهد.

- خیلی خوب،کار خطرناکی کردید و اگر چیزیش بشه خودتون باید پاسخگو باشید. اسمتون؟

- شهاب رادمهر

- اسم خانومتون؟

- نگین...نگین شایگان.

- اینجا رو امضا کنید.

برگه را امضا کرد و روی صندلی آبی رنگ، در روبه روی اتاق نگین نشست.

نیمه‌های شب بود و شهاب از روی صندلی تکان نمی‌خورد و با نگاهی به درِ اتاق لحظه شماری می‌کرد. پرستارها برای معاینه‌ی بیماران وارد اتاق شدند. نگین بهوش آمده بود و به سمت پنجره که سمت راست او قرار داشت نگاه می‌کرد. پرستار که او را دید گفت: «اِ،دختر! تو بهوش اومدی و ما رو خبر نمی‌کنی؟»

نگین ساکت بود و فقط سرش را برگرداند و به پرستار نگاه کرد. پرستار به او نزدیک شد و سرم تمام شده‌ی او را بست وگفت: می‌خوای بگم شوهرت بیاد پیشت؟

در همان لحظه انگار پتکی به سر نگین خورد و با تندی گفت: شوهرم! یعنی چی؟ من که شوهر ندارم...

پرستاری که مریضی دیگر را معاینه می‌کرد آن یکی را صدا زد و وقتی به او نزدیک شد آرام گفت: « مگه نمی‌دونی شوهرش گفت دختره کم داره و همش اصرار داره بگه شوهر نداره!»

ادامه دارد...