انگار که رفتن از این‌جا به آن‌جا و از دیاری به دیار دیگر، آن‌چه را که سرنوشت است؛ تغییر نمی‌دهد. تنها شدن در دیار غربت هر کس را وا می‌دارد تا به بازگشتن بیاندیشد، غافل از آن‌که دل را کندن و دوباره به راه سپردن، فقط جا و مکان را تغییر می‌دهد و نه سرنوشت را!

شاید ما تصور می‌کنیم که ماندن یا نماندن انتخاب خود ماست ولی آن‌که می‌رود، سرنوشتی محتوم به رفتن دارد.

انگار خودم را دیگر نمی‌شناسم یا در آینه‌ای نقش خود را بازی می‌کنم ولی آن‌کس را که می‌بینم دیگر خود من نیست، انگار که شباهتی به من ندارد.