شبی که ایتالیا را بردیم، از بهترین شب‌های تعطیلات بود. عصری که صربستان را بردیم هم از بهترین عصرها بود. صبحی که کوبا را بردیم هم همین‌طور. صبحی که آمریکا را بردیم، از بهترین روزهای ِ مدرسه ترم اول بود که تجربه شد. شب ِ قهرمانی آسیا خواب ِ توپ و تور می‌دیدم و این از بهترین خواب‌های ِ یک شب ِ پاییزی بود . 

راستش ، حالا که ولاسکو در شرف ِ رفتن است و آمد تا امروز صبخ آخرین کنفرانس مطبوعاتی‌اش را برگزار کند و برود، دلم می‌خواهد یکی پیدا شود که آخرین کنفرانس مطبوعاتی‌اش را امروز عصر پخش کند. تا لازم نباشد ساعت 10 صبح، سر جلسه امتحان به آخرین کنفرانس فکر کنم و یاد تیتر ایسنا بیافتم که نوشت «شام آخر ولاسکو» .  یکی پیدا شود که آمپلی فایر دستش بگیرد و به انگلیسی ِ سلیس ازش تشکر کند. از طرف ِ همه ماهایی که والیبال دوست شدیم با تماشای ِ جادوهایش در والیبال. شاید هم رسالت ِ ولاسکو همین بود که بیاید ایران، در عرض سه سال خیلی چیزها را عوض کند و کار را به جایی بکشاند که من ِ بی‌خبر از والیبال،  این‌طور شیفته هیجان ِ پوئن‌ها شوم و بعد، برگردد آرژانتین . 

===================

پ.ن1: آقای ولاسکو ،  قبل از این آخرین کنفرانس؛ بگذار فقط یک کلمه بنویسم: سپاس ...

پ.ن2: و جیم ، ممنون به خاطر مطلب ِ خداحافظ ولاسکو